حتما همه شما می‌دونین که صفت به چه کلمه‌ای میگن؛ مثلا وقتی میگیم آسمان ابری یا دریای آرام، واژه ابری و آرام صفت محصوب میشن.

اما وقتی میگیم آسمان تهران یا دریای خزر کلمه‌های تهران و خزر باز هم صفت هستن؟! خیر! این قبیل کلمات که اسم حساب میشن زمانی که در ادامه کلمه دیگه‌ای میان، مضاف الیه نامیده میشن.

توی این مقاله میخوایم به طور مفصل در مورد مضاف و مضاف الیه صحبت کنیم که یک موضوع و مبحث مهم در درس ادبیات فارسیه. پس تا آخر این مطلب همراهمون بمونین.

حالا برمی‌گردیم به همون سوال اصلی‌مون؛ مضاف و مضاف الیه چیست؟

عبارات زیر رو که مثال مضاف و مضاف الیه در فارسی هستن، با دقت بخونین:

تمام این عبارات مضاف و مضاف الیه هستن. یعنی واژه‌های اول مضاف و واژه‌های دوم مضاف الیه محسوب میشن. حالا اصلا یعنی چی؟

در واقع مضاف الیه به معنای نسبت داده شده‌ست؛ یعنی کلمه‌ای که به کلمه‌ای دیگه نسبت داده میشه.

مضاف به کلمه‌ای میگن که با کسره به کلمه بعد از خودش مربوط میشه و مضاف الیه همونطور که در بالا گفتیم همون کلمه‌ایه که به واژه اول نسبت داده میشه.

دو عبارت "گردنبند من" و "گردنبند طلایی" رو در نظر بگیرین. در عبارت اول، هم کلمه گردنبند و هم کلمه من وجود مستقل دارن. اما در عبارت دوم واژه طلایی نمی‌تونه وجود مستقل داشته باشه. چرا که طلایی در اینجا صفت گردنبند محسوب میشه. اما من مضاف الیه گردنبند در عبارت اول محسوب میشه.

پس تنها تفاوت صفت و مضاف الیه در وجود مستقل اون‌هاست.

اولین راه اینه که بین دو کلمه عبارت "ی" بذاریم. اگه عبارت صفت و موصوف باشه مثل: "جنگل سبز"، تبدیل میشه به "جنگلی سبز" که باز هم معنا داره. اما اگه مضاف و مضاف الیه باشه مثل: "جنگل آمازون"، تبدیل میشه به "جنگلی آموزون" که کاملا بی‌معناست.

راه دوم اینه که به کلمه دوم عبارت، "تر" اضافه کنین. برای مثال در عبارت "کیف شما" با اضافه کردن "تر" " کیف شمای" رو داریم که کاملا بی‌معنیه. از اینجا می‌فهمیم که این عبارت مضاف و مضاف الیه است. اما در عبارت "درخت بلند"، با اضافه کردن "تر"، عبارت "درخت بلندتر" رو خواهیم داشت. این عبارت معناداره و به همین دلیل صفت و موصوفه.

و اما راه آخر برای تشخیص صفت از مضاف الیه اینه که آخر عبارت واژه "است" رو بذارین. اگه جمله معنی داشت که اون عبارت، صفت و موصوفه. اما اگه جمله‌ای بی‌معنی شد، اون عبارت مضاف و مضاف الیه میشه.

مثلا عبارت "گیتار من" با اضافه شدن "است" به آخر اون بی‌معنی میشه. در مقابل عبارت "گیتار قهوه‌ای" با افزودن "است" به آخر اون تبدیل به یک جمله معنادار میشه.

مضاف و مضاف الیه یا به عبارت دیگه ترکیبات اضافی، انواع مختلف دارن که در زیر اون‌ها رو توضیح میدیم:

اضافه تخصیصی

در اضافه تخصیصی، مضاف مخصوص مضاف الیه است. مثل: زمین فوتبال یا جلسه آزمون.

اضافه ملکی

اضافه ملکی یا تعلقی، تعلق اسم رو به کسی یا چیزی نشون میده. مثل: "لباس محمد" یا "چوب درخت"

اضافه توضیحی

در این نوع اضافه، همونطوری که از اسمش پیداست، مضاف الیه توضیحی به مضاف اضافه می‌کنه که اون رو توصیف می‌کنه. در این نوع اضافه، مضاف یک اسم عامه و مضاف الیه نام اون اسم عامه. مثل: "جنگل سیسنگان"

اضافه بیانی

در اضافه بیانی یا جنسی، مضاف الیه جنس و ماهیت مضاف رو بیان می‌کنه. مثل: "انگشتر الماس" یا "لباس حریر"

اضافه تشبیهی

در این نوع اضافه، نوعی رابطه شباهت دیده میشه که مضاف و مضاف الیه رو به هم مربوط می‌کنه. مثل: "لب لعل"

اضافه استعاری

در اضافه استعاری نوعی تشبیه وجود داره و در واقع مضاف، در معنای غیر حقیقی خودش به کار میره. مثل: "رخ مهتاب"

اضافه اقترانی

در این نوع اضافه، بین مضاف و مضاف الیه نوعی همراهی وجود داره. مثل "چشم رحمت" در جمله "با چشم رحمت بر ما نظر کن."

اضافه فرزندی

در اضافه فرزندی، مضاف فرزند مضاف الیه است. مثل "رستم زال" یعنی "رستم پسر زال".

در این مقاله سعی کردیم توضیح مضاف و مضاف الیه در فارسی رو به زبان ساده و گویا ارائه کنیم. امیدواریم که این دو مفهوم مهم در ادبیات فارسی رو به خوبی درک کرده باشین.

همچنین اگه دوست دارین بیشتر در مورد مفاهیم و دستور زبان فارسی بدونین، مثل انواع زمان‌های فعل در دستور زبان فارسی، می‌تونین وبلاگ پرش رو دنبال کنین.

اما اگه باز هم سوال یا ابهامی داشتین که جوابش توی این مطلب نبود، می‌تونین در بخش نظرات پرش با ما به اشتراک بذارین. ممنون که تا آخر این مقاله با ما همراه بودین.